In de jaren ’60 van de vorige eeuw maakte Suriname zich op voor een toekomst als zelfstandige natie. Bij de inwoners van de Nederlandse kolonie groeide het besef dat het land op eigen benen moest staan. Het land ging nog gebukt onder de nasleep van de slavernij. En de bevolking was erg divers geworden door de instroom van nieuwe etnische groepen, die door de plantage-eigenaren naar de kolonie werden gebracht als goedkope arbeidskracht. Grote behoefte was er aan een eigen verbindende identiteit tussen al deze culturen.

Als archeoloog en directeur van het Surinaams Museum zette Piet Bolwerk zich met hart en ziel in voor een eigen geschiedschrijving in de Nederlandse kolonie. Door middel van cultuurhistorie wilde hij de eenheid in het land helpen bevorderen. Hij ondernam talloze expedities naar de ontoegankelijke oerwouden van het binnenland en de mangrovebossen aan de kust, op zoek naar restanten van de oudste culturen in het land. Hij bracht waardevolle archeologische en culturele vondsten terug, maar kreeg daar nauwelijks erkenning voor. De koloniale elite was er nog niet rijp voor.

Zijn ideaal, de eenheid bevorderen in het land met zijn erfenis van grote etnische diversiteit, strandde in kleinzielige koloniale politiek.

Vier jaar voor het uitroepen van de Surinaamse onafhankelijkheid in 1975, vertrok Piet naar Nederland, als ‘fantast’ weggepest door de koloniale elite. Zelf zei hij er later over: “Ik was een van de laatste slachtoffers van het kolonialisme in Suriname”.

In Nederland had Piet Bolwerk alsnog een mooie carrière als museumdirecteur.